Ks. Otton Krenz – duszpasterz młodzieży i pionier ruchu ekumenicznego w Polsce

Warszawski oddział PTEw 16 września wznowił działalność po dwumiesięcznej przerwie wakacyjnej.  Na tym spotkaniu prof. dr hab. Karol Karski przedstawił działalność ks. Ottona Krenza jako duszpasterza młodzieży i pioniera ruchu ekumenicznego w Polsce.

Ks. Otton Krenz urodził się 3 stycznia 1890 r. w Zduńskiej Woli, studia teologiczne ukończył w Dorpacie, po ordynacji i wikariacie w parafii ewangelickiej świętej Trójcy w Łodzi administrował parafie w Grodźcu i Zagórowie, a po pierwszej wojnie światowej został proboszczem parafii ewangelickiej w Nieszawie. Oprócz pracy duszpasterskiej angażował się w organizację szkolnictwa na terenach swojej działalności. W 1930 r. został powołany na stanowisko prefekta w parafii ewangelicko-augsburskiej świętej Trójcy w Warszawie.

Po wybuchu II wojny światowej za odmowę podpisania volkslisty został aresztowany i przewieziony do obozu Sachsenhausen, jednak dzięki interwencji międzynarodowych organizacji został zwolniony wraz z kilkoma duchownym. Po powrocie do Warszawy włączył się w organizację tajnego nauczania, a także brał udział w konspiracyjnych zebraniach ekumenicznych, opracowywał pierwsze dokumenty ekumeniczne, był też członkiem konspiracyjnego Synodu Polskiego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. W czasie Powstania Warszawskiego organizował nabożeństwa z komunią świętą w prywatnych mieszkaniach.

We wrześniu 1944 r., w czasie bombardowania, przebywające wówczas w piwnicy żona i córka zginęły pod gruzami zawalonego domu. Ks. Otton Krenz z synem Janem przebywali w tym czasie w innej części domu i ocalał.

Po wojnie ks. Otton Krenz otoczył opieką duszpasterską parafie w Piotrkowie Trybunalskim, Tomaszowie Mazowieckim, Bełchatowie, Radomsku i Żyrardowie, aż w końcu wrócił na stanowisko prefekta w parafii świętej Trójcy w Warszawie. W tym trudnym powojennym okresie otaczał opieką duszpasterską dzieci i młodzież, często osierocone, ciężko doświadczone przez wojnę, wspierał je materialnie i duchowo. W parafii organizował szkółkę niedzielną,  uczył religii, przygotowywał do konfirmacji, organizował obozy i zjazdy młodzieżowe, kolonie dla dzieci.

Opracowywał też biuletyny, śpiewniki i podręczniki, współredagował czasopismo  ekumeniczne „Kościół Powszechny”. Aktywnie włączał się w działalność ekumeniczną. Zmarł w Warszawie 26 listopada 1962 r.