Ewa Chojecka
Prof. dr hab. Ewa Chojecka urodziła się w 1933 r. w Bielsku-Białej, gdzie mieszka do dziś. Ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, w 1959 r. uzyskała doktorat, a w 1969 r. habilitację. W 1987 r. została profesorem nadzwyczajnym, a w 1996 r. profesorem zwyczajnym. W latach 1978-2003 była kierownikiem Zakładu Historii Sztuki Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Obecnie na emeryturze. Jest autorką wielu opracowań dotyczących sztuki Górnego Śląska, architektury XIX i XX w. i grafiki renesansowej. W 1989 r. była współzałożycielką stowarzyszenia Związek Górnośląski. W latach 1990-1994 była prezesem Oddziału PTEw w Bielsku. Jest autorką wielu prac naukowych, m.in.: Miasto jako dzieło sztuki. Architektura i urbanistyka Bielska-Białej do 1939 roku (1994), Architektura i urbanistyka Bielska-Białej 1855-1939 (1987), a także redaktorem ważnych prac zbiorowych: Z dziejów Sztuki Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego XV-XX wieku (1982), Śląskie dzieła mistrzów architektury i sztuki (1987), Przestrzeń. Architektura. Malarstwo. Wybrane zagadnienia sztuki górnośląskiej (1995), Sztuka Górnego Śląska na przecięciu dróg europejskich i regionalnych (1999) oraz Sztuka Górnego Śląska od Średniowiecza do końca XX wieku (2004).
Ryszard Gabryś
Doc. Ryszard Gabryś urodził się w 1942 r. w Goleszowie na Śląsku Cieszyńskim. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach, gdzie studiował kompozycję. Był stypendystą w Lozarnie i moskiewskim Konserwatorium im. Czajkowskiego. Od 1965 r. pracował jako pedagog na katowickiej Akademii Muzycznej i w latach 1973-2003 w cieszyńskiej filii Uniwersytetu Śląskiego jako dyrektor Instytutu Wychowania Muzycznego. Jest regionalistą i animatorem życia kulturalnego na Śląsku. Autor cyklów poświęconych muzyce emitowanych w radiu i telewizji oraz autorem wielu tekstów muzykologicznych i publicystycznych dotyczących sztuki nowoczesnej i silesianów. Jako kompozytor jest autorem muzyki orkiestrowej, kameralnej, fortepian-nowej, organowej i smyczkowej, pieśni solowych do wierszy m.in. Rilkego, Iwaszkiewicza i Brodskiego oraz utworów chóralnych i inspirowanych folklorem Śląska Cieszyńskiego i Beskidów. Pisał kantaty religijne inspirowane tradycją protestancką (Gloria Reformata). Jego twórczość przedstawiano na Warszawskiej Jesieni i innych festiwalach muzyki współczesnej w kraju i za granicą.
Ryszard Janik (1930-2018)
Ks. radca Ryszard Janik urodził się w Cieszynie, ukończył studia teologiczne w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, uzyskując w 1956 r. tytuł magistra teologii ewangelickiej. Po ordynacji na duchownego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego został wikariuszem parafii w Olsztynie. W latach 1956-1960 był wikariuszem Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Jaworzu, następnie został tam wybrany proboszczem i sprawował tę funkcję do przejścia na emeryturę w 1995 r. Przez wiele lat był działaczem Bratniej Pomocy im. Gustawa Adolfa i jej wiceprzewodniczącym w latach 1962-1980, po czym do 1996 r. prezesem. W latach 1972-1997 był członkiem Polskiego Oddziału Światowej Federacji Luterańskiej. W latach 1972-1990 był członkiem Synodu Kościoła oraz radcą Konsystorza w latach 1965-1990. Należał do Kolegium Redakcyjnego Wydawnictwa „Zwiastun”, publikował artykuły, wydał m.in. postyllę Daj, bym głos Twój słyszał (2006) i monografię Z kart przeszłości luterańskiego zboru w Jaworzu. Od Reformacji XVI w. po współczesność (2016). Był współzałożycielem i aktywnym działaczem Oddziału PTEw w Jaworzu.
Karol Karski
Prof. dr hab. Karol Karski urodził się 1940 r. w Katowicach. Absolwent Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie (ChAT). Po ukończeniu studiów przez trzy lata pracował jako publicysta. W latach 1970-1982 był pracownikiem Polskiej Rady Ekumenicznej. Równocześnie w 1972 r. podjął studia w Instytucie Ekumenicznym w Bossey k. Genewy, a w 1978 r. uzyskał doktorat w ChAT. W 1983 r. został zastępcą redaktora naczelnego półrocznika „Studia i Dokumenty Ekumeniczne”, a później redaktorem naczelnym. Prowadził wykłady na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1991 r. rozpoczął pracę naukową na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. W 1992 r. uzyskał habilitację z teologii ekumenicznej na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 2002 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych. W latach 2007-2011 był członkiem Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk. Jest jednym z najaktywniejszych ekumenistów w Polsce. Był prezesem Zarządu Fundacji Ekumenicznej „Tolerancja” i redaktorem naczelnym periodyku „Studia i Dokumenty Ekumeniczne” do 2019 r. W latach 1986-1999 oraz 2009-2017 był prezesem warszawskiego oddziału PTEw. Laureat nagrody św. Brata Alberta w zakresie ekumenizmu. Opublikował ponad 700 artykułów naukowych oraz m.in. następujące książki: Dążenia ekumeniczne we współczesnym świecie (1974, 1986), Symbolika. Zarys wiedzy o Kościołach i wyznaniach chrześcijańskich (1994, 2003), Protestanci i ekumenizm. Wkład spadkobierców Reformacji w dzieło jedności (2001), Od Edynburga do Porto Alegre. Sto lat dążeń ekumenicznych (2007).
Irena Kolano (1929-2021)
Irena Kolano z domu Prymus urodziła się w Krakowie, uczyła się w tamtejszej parafialnej szkole ewangelickiej. Była bardzo aktywna w swojej parafii i środowisku, należała również do najaktywniejszych działaczy Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego: w 1990 r. współzałożyła Oddział PTEw w Krakowie, a potem w jego zarządzie pełniła funkcje skarbnika, sekretarza i członka komisji rewizyjnej. W latach 1992-1995 była przewodniczącą Oddziału. Była współinicjatorką wyjazdów Oddziału na Równicę na coroczne nabożeństwa „przy kamieniu”. Na terenie parafii brała udział w organizowaniu koncertów muzyki ewangelickiej. Była aktywna w reaktywowaniu szkolnictwa ewangelickiego w Krakowie: w 1992 r. brała udział w założeniu Fundacji Edukacyjnej im. J. S. Bandtkiego, której przez pewien czas była prezesem.
Józef Król
Józef Król urodził się …
Erwin Kruk (1941-2017)
Erwin Kruk urodził się w Dobrzyniu koło Nidzicy na Mazurach. Osierocony w 1945 r. wychowywał się u babki, a od 1956 r. przebywał w domu dziecka. Ukończył w 1966 r. studia polonistyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Po studiach zamieszkał w Olsztynie i podjął pracę w redakcji gazety „Głos Olsztyński” (później „Gazeta Olsztyńska”), był redaktorem pisma „Przemiany”. Od 1969 r. należał do Związku Literatów Polskich oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1980 r. wstąpił do „Solidarności”, był m.in. członkiem zarządu regionu. Współpracował z ogólnopolskimi czasopismami społeczno-kulturalnymi. W latach 1989-1991 był senatorem I kadencji z listy Komitetu Obywatelskiego, później przeszedł do klubu parlamentarnego Unii Demokratycznej. Pod koniec lat 90. był wiceprezesem zarządu PEN Clubu w Polsce i prezesem klubu Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w Olsztynie. Był członkiem synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP. W 1999 r. założył Mazurskie Towarzystwo Ewangelickie, którego był wieloletnim prezesem. Współpracował m.in. z kwartalnikiem „Myśl Protestancka”. W 2016 r. otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyż Wolności i Solidarności, a także otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Był honorowym obywatelem Olsztyna i Olsztynka. Był laureatem nagród za twórczość literacką, m.in. polskiego PEN Clubu (1993), Medalu Marcina Lutra (1991) i Literackiej Nagrody Warmii i Mazur (2006). W 2017 r. jedną z ulic w Olsztynie przemianowano na ulicę Erwina Kruka. Był autorem powieści, m.in. Łaknienie (1980) i Kronika z Mazur (1989), zbiorów esejów Szkice z mazurskiego brulionu (2003) i Spadek. Zapiski mazurskie 2007-2008 (2009), oraz zbiorów poezji Rysowane z pamięci (1963), Zapisy powrotu (1969), Moja Północ (1977), Z krainy Nod (1987), Znikanie (2005) i Nieobecność (2015), a także opracowań historycznych, m.in. Warmia i Mazury (2003).
Maria Miarka
Maria Miarka urodziła się w 1955 r. w Wapienicy k. Bielska-Białej. Po ukończeniu studiów ekonomicznych na Akademii Ekonomicznej w Katowicach, w 1979 r. podjęła pracę w Centralnym Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Przemysłu Włókienniczego Południe w Bielsku-Białej, a po jego likwidacji do emerytury pracowała w banku PKO BP. Aktywna w parafii ewangelicko-augsburskiej w Jaworzu na Śląsku Cieszyńskim, w 1984 r. znalazła się wśród założycieli tamtejszego Oddziału PTEw i przez 12 lat 1993-2004 r. była jego prezesem. Równocześnie działała w Zarządzie Głównym PTEw, którego członkiem została w 1987 r. W latach 1991-1995 była jego sekretarzem, w 1995-2016 skarbnikiem, a w latach 2017-2023 ponownie sekretarzem. Była jednym z najdłużej działających członków Zarządu Głównego PTEw. Od 2023 r. jest członkiem Komisji Rewizyjnej.
Janusz Narzyński (1928-2020)
Ks. bp dr Janusz Narzyński urodził się w Warszawie. Po ukończeniu w 1953 r. studiów teologicznych na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego, w 1956 r. został ordynowany na duchownego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce. Był wikariuszem parafii w Mrągowie, następnie jako stypendysta Światowej Federacji Luterańskiej studiował w Getyndze. Po powrocie do kraju był katechetą w Warszawie, a od 1965 r. wikariuszem biskupa Kościoła, ks. Andrzeja Wantuły. W 1975 r. został wybrany biskupem Kościoła. W latach 1983-1986 był prezesem Polskiej Rady Ekumenicznej, później jej wiceprezesem. Podczas obrad Okrągłego Stołu (1989) był obserwatorem z nominacji władz. W 1991 r. złożył rezygnację z funkcji biskupa Kościoła. Był uważany za jednego z najwybitniejszych znawców Reformacji oraz teologii Marcina Lutra w Polsce. W latach 1949-1993 był pracownikiem naukowym Wydziału Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego, a później Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Otrzymał doktorat honoris causa Wydziału Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu w Bratysławie (Słowacja).
Henryk Panusz
Doc. dr hab. Henryk Panusz urodził się w 1929 r. w Warszawie, gdzie mieszkał do końca II wojny światowej, podczas której kontynuował naukę na tajnych kompletach. Był członkiem AK i brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie zamieszkał z rodziną w Łodzi. Studia chemiczne ukończył na Uniwersytecie Łódzkim (1952), na którym już wcześniej podjął pracę. Następnie pracował na tamtejszej Akademii Medycznej, na której obronił doktorat (1961). Uzyskał wówczas stypendium Fundacji Rockefellera, które umożliwiło mu pracę w Instytucie Rockefellera w Nowym Jorku. W latach 1963-1968 kontynuował pracę w Akademii Medycznej w Łodzi, gdzie w 1974 r. uzyskał habilitację i objął stanowisko kierownika Zakładu Biochemii. W latach 1983-1993 pracował w USA pracując kolejno na Uniwersytecie Kalifornijskim w Davis, w Narodowym Instytucie Zdrowia w Bethesdzie, Sloan-Kettering Cancer Institute w Nowym Jorku, oraz jako kierownik działu badawczego w Steller Biosystems w Columbii. Zajmował się głównie biochemią jądra komórkowego, jest autorem wielu prac badawczych i przeglądowych. Od 1993 r. przebywa na emeryturze, ale pozostał czynny zawodowo jako doradca naukowy, jak i społecznie. Był założycielem i prezesem Łódzkiego Chrześcijańskiego Towarzystwa Dobroczynności, założycielem Instytutu Tolerancji, prezydentem Fundacji Monumentum Judaicum Lodzense oraz prezesem oddziału Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego w Łodzi, brał również aktywny udział w kolejnych Forach Ewangelickich.
Bernard Rozwałka (1951-2020)
Mecenas Bernard Rozwałka urodził się w Szczecinie. Po studiach prawniczych na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, związał się z tym miastem na stałe. Tam odbył aplikację sądową, a następnie adwokacką i przez wiele lat był adwokatem Wielkopolskiej Izby Adwokackiej. Przez wiele lat pracował w samorządzie adwokackim będąc członkiem Okręgowej Rady Adwokackiej w Poznaniu, a także pełniąc w niej funkcję wicedziekana. Od 1982 r. był członkiem Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Poznaniu i mocno zaangażował się w jej życie. Przez ok. 30 lat był członkiem rady parafialnej, w tym jej prezesem. Przez pięć kadencji był członkiem Synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce, w tym przez jedną kadencję wiceprzewodniczącym Rady Synodalnej. Od 1983 r. był członkiem PTEw i odegrał wówczas główną rolę w doprowadzeniu do rozszerzenia działalności Towarzystwa na cały kraj. W 1985 r. pierwsze po rozszerzeniu Walne Zebranie Delegatów wybrało go prezesem Zarządu Głównego PTEw, a w 1987 r. Nadzwyczajne Walne Zebranie Delegatów wybrało go na tę funkcję na kolejną, drugą kadencję. W okresie jego prezesury ukształtowała się współczesna struktura PTEw.
Marta Rożańska (1910-2016)
Marta Rożańska urodziła się we Frydku (obecnie Republika Czeska) w rodzinie pastorskiej (córka ks. Andrzeja Buzka, siostra Marii Wegert). W 1934 r. ukończyła anglistykę i germanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Udzielała lekcji tych języków, a od 1938 r. pracowała w Polskim Eksporcie Żelaza w Katowicach. Podczas wojny, którą przeżyła w Krakowie, wyszła za mąż. Po wojnie przeniosła się do Bielska, gdzie jej mąż wkrótce zmarł. W 1949 r. została sekretarką Juliana Przybosia, wówczas posła PRL, w poselstwie Bernie w Szwajcarii. W 1952 r. podjęła pracę w centrali handlu zagranicznego Metalexport w Warszawie, skąd w 1958 r. została oddelegowana do Biura Radcy Handlowego w Ottawie w Kanadzie. W 1960 r. wróciła do kraju. W latach 1965-1984 pracowała jako sekretarka dyrektora Instytutu Chemii Fizycznej PAN. Po przejściu na emeryturę w 1984 r. zamieszkała w Bielsku, gdzie m.in. aktywnie udzielała się w działalności Oddziału PTEw.
Stanisława Ruczko
Stanisława Ruczko urodziła się w 1937 r. Aktywną członkinią PTEw jest od 1984 r., gdy włączyła się w działalność Oddziału w Bielsku, zaś w związku ze zmianą miejsca zamieszkania od 2012 r. Oddziału w Cieszynie. Jako nauczycielka języka polskiego objęła prelekcje z zakresu literatury i kultury na cotygodniowych spotkaniach w Cieszynie – do 2020 r. wygłosiła 80 takich prelekcji, należąc do najaktywniejszych prelegentów Oddziału.
Emilia Sosna
Emilia Sosna urodziła się w 1932 r. Od 1984 r. jest aktywną członkinią Oddziału PTEw w Cieszynie, działa także w Zarządzie Oddziału, w którym zajmuje się wszelkimi sprawami organizacyjnymi, w tym związanymi z licznymi wycieczkami organizowanymi przez Oddział, aktywnością wydawniczą oraz dokumentowaniem jego działalności. Była żoną wieloletniego prezesa Oddziału, Władysława Sosny.
Władysław Sosna (1933-2020)
Władysław Sosna urodził się w Cieszynie. Był absolwentem Politechniki Śląskiej w Gliwicach w 1957 r., inżynierem mechanikiem, przez kilkanaście lat pracował w Fabryce Maszyn Elektrycznych CELMA w Cieszynie, a od 1970 r. jako nauczyciel w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym. Był bardzo aktywny w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym (PTTK) i w Macierzy Ziemi Cieszyńskiej, a od 1989 r. przede wszystkim w Polskim Towarzystwie Ewangelickim, gdzie aż do śmierci był prezesem Oddziału w Cieszynie, a w latach 2002-2007 był wiceprezesem Zarządu Głównego. Ponadto był uznanym publicystą zajmującym się przeszłością Śląska Cieszyńskiego oraz jego tradycjami ewangelickimi . Opublikował liczne przewodniki i opracowania krajoznawcze, przede wszystkim poświęcone Ziemi Cieszyńskiej. Publikował w prasie ewangelickiej, regionalnej i turystycznej, był też inicjatorem wydania reprintów kilku starodruków cieszyńskich. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Był członkiem honorowym Macierzy Ziemi Cieszyńskiej i PTTK. Był autorem przewodników, m.in. „Dookoła Beskidu Śląskiego” (1992), „Cieszyn. Przewodnik krajoznawczy” (2005) oraz opracowań historycznych, m.in. „Historia parafii ewangelicko-augsburskiej w Golasowicach” (1993). Podsumowanie jego dorobku publicystycznego stanowi obszerny zbiór esejów „Barwy luteranizmu na Śląsku Cieszyńskim. Wybór prac” (2015).
Tadeusz Stegner
Prof. dr hab. Tadeusz Stegner urodził się w 1952 r. w Gdańsku. Jest historykiem, profesorem nauk humanistycznych, związanym z Uniwersytetem Gdańskim. Specjalizuje się w historii Polski XIX i XX wieku, w szczególności dziejami polskiej myśli politycznej, zagadnieniami narodowo-wyznaniowymi oraz historią protestantyzmu na ziemiach polskich. Był m.in. dyrektorem Instytutu Historii Uniwersytetu Gdańskiego i przewodniczącym Rady Muzeum Miasta Gdyni. Przez wiele lat był prezesem Gdańskiego Oddziału PTEw (2004-2016). Był organizatorem kilkunastu sesji naukowych, w swoim dorobku naukowym ma ponad 150 publikacji. W 2001 r. uzyskał tytuł naukowy profesora. Wypromował 10 doktorów. Jego najważniejsze publikacje: „Polacy-ewangelicy w Królestwie Polskim 1815-1914. Kształtowanie się środowisk, ich działalność społeczna i narodowa” (1992), „Ewangelicy warszawscy. 1815-1918” (1993), „Pastorzy Królestwa Polskiego na studiach teologicznych w Dorpacie w XIX wieku” (1993), „Bóg, protestantyzm, Polska. Biografia pastora Leopolda Marcina Otto (1819–1882)” (2000), „Ewangelicy ziem polskich XIX wieku. Sylwetki wybitnych postaci” (2008), „Historia turystyki. Polska i świat” (2016), „Leopold Otto (1819-1882). Nowa droga Kościoła ewangelickiego w Polsce” (2019), „Kościoły, wyznania, wspólnoty i związki religijne w Królestwie Polskim (1815-1914)” (2022, z K. Lewalskim). Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Jan Szarek (1936-2020)
Ks. bp dr Jan Szarek urodził się w Bielsku-Białej. Studia teologii ewangelickiej ukończył w 1960 r. na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej, po czym został ordynowany na duchownego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Był wikariuszem parafii w Nawiadach na Mazurach, w latach 1962-1970 pracował w parafii w Giżycku. W latach 1970-1975 był wikariuszem diecezjalnym w Bielsku-Białej, gdzie w 1975 r. został wybrany drugim proboszczem. W 1979 r. został konseniorem, a w 1980 r. seniorem (zwierzchnikiem) Diecezji Cieszyńskiej. W 1991 r. Synod Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP wybrał go biskupem Kościoła. Przez dwie kadencje był prezesem Polskiej Rady Ekumenicznej. W 2001 r. otrzymał doktorat honoris causa Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej. W latach 80. był orędownikiem zakładania Oddziałów PTEw na Śląsku Cieszyńskim. W 2017 r. został wybrany prezesem Oddziału PTEw w Bielsku.
Janina Szeruda-Goszyk
Janina Szeruda-Goszyk urodziła się w 1938 r. w Chorzowie na Górnym Śląsku. Po ukończeniu w 1961 r. studiów prawniczych na Uniwersytecie Łódzkim odbyła aplikację sędziowską w sądzie okręgowym w Opolu, po czym została zatrudniona w biurze prawnym Śląskiej Kolei Państwowej. Po egzaminie sędziowskim, a następnie radcowskim, pracowała jako radca prawny. W 1968 r. wyszła za mąż i zamieszkała w Bielsku-Białej, gdzie pracowała do emerytury w jednostce kolejowej Dyrekcji Rejonowej Kolei, jednocześnie przez 10 lat była radcą prawnym ZUS. Jako członek Oddziału PTEw w Bielsku, w 1994 r. została wybrana jego prezesem i pełniła tę funkcję przez cztery kadencje do 2011 r. W latach 2002-2011 była członkiem Zarządu Głównego PTEw. W latach 2011-2017 pełniła zastępczo funkcję sekretarza, do dziś jest kronikarzem Oddziału. Od 2017 r. po śmierci prezesa, ks. bp. Jana Szarka, jako wiceprezes Oddziału pełniła obowiązki prezesa (2020-2022). Udzielała się także w parafii, m.in. w latach 90. była członkiem rady parafialnej i udzielała parafianom bezpłatnych porad prawnych.
Maria Wegert (1911-2017)
Maria Wegert urodziła się we Frydku (obecnie Republika Czeska) w rodzinie pastorskiej (córka ks. Andrzeja Buzka, siostra Marty Rożańskiej, również honorowej członkini PTEw). Pracowała jako nauczycielka w Poznaniu i Cieszynie. W 1938 r. poślubiła ks. Adama Wegerta i zamieszkała w Bielsku-Białej. Po II wojnie światowej, którą Spędziła w Krakowie, mąż został proboszczem parafii w Bielsku, a Maria Wegert podjęła pracę w tej parafii jako organistka i dyrygentka chóru. Do repertuaru chóru wprowadziła staropolskie pieśni, m.in. Mikołaja Gomółki i Wacława z Szamotuł, a także współczesnych kompozytorów ewangelików. Prowadzony przez nią chór występował w wielu krajach Europy. W 1984 r. wzięła udział w założeniu Oddziału PTEw w Bielsku. W 1995 r. przeszła na emeryturę. Za osiągnięcia w upowszechnianiu kultury muzycznej została nagrodzona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Nagrodą im. ks. Leopolda Otto i złotą odznaką „za zasługi dla województwa śląskiego”.
Zofia Wojciechowska (1939-2020)
Dr Zofia Wojciechowska urodziła się w Poznaniu jako córka Edwarda Hauptmana-Głowackiego, znanego ewangelickiego działacza kościelnego i społecznego. Po II wojnie światowej wraz z rodziną przeprowadziła się do Łodzi, z którą związała się na resztę życia. Ukończyła studia socjologiczne na Uniwersytecie Łódzkim, a po kilku latach podjęła pracę naukową na Akademii Medycznej w Łodzi, gdzie publikowała prace z dziedziny socjologii medycyny i uzyskała doktorat. Należała do najbardziej zaangażowanych działaczy PTEw w pierwszym okresie po rozszerzeniu jego działalności na cały kraj. Pełniła m.in. funkcje: przewodniczącej Oddziału PTEw w Łodzi (1986-1997), prezesa Zarządu Głównego PTEw (1991-1999) oraz redaktor naczelnej miesięcznika „Słowo i Myśl” (1989-1996), którego powołanie zainicjowała. Ponadto w latach 1992-1997 była członkinią Synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce i przewodniczącą Synodalnej Komisji Kobiet. Po 1999 r. całkowicie wycofała się z aktywności społecznej. Była żoną Andrzeja Wojciechowskiego „Idona” (1930-2018), muzyka, redaktora i publicysty, który także był aktywnym działaczem PTEw.