Archiwum

Honorowi członkowie PTEw, cz. 3 (2011)

W 2011 r. Walne Zebranie Delegatów PTEw przyznało godność Honorowego Członka Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego czworgu zasłużonym członkom.

Prof. Karol Karski


Karol Karski

Prof. dr hab. Karol Karski urodził się 1940 r. w Katowicach. Absolwent Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie (ChAT). Po ukończeniu studiów przez trzy lata pracował jako publicysta. W latach 1970-1982 był pracownikiem Polskiej Rady Ekumenicznej. Równocześnie w 1972 r. podjął studia w Instytucie Ekumenicznym w Bossey k. Genewy, a w 1978 r. uzyskał doktorat w ChAT. W 1983 r. został zastępcą redaktora naczelnego półrocznika „Studia i Dokumenty Ekumeniczne”, a później redaktorem naczelnym. Prowadził wykłady na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1991 r. rozpoczął pracę naukową na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. W 1992 r. uzyskał habilitację z teologii ekumenicznej na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 2002 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych. W latach 2007-2011 był członkiem Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk. Jest jednym z najaktywniejszych ekumenistów w Polsce. Był prezesem Zarządu Fundacji Ekumenicznej „Tolerancja” i redaktorem naczelnym periodyku „Studia i Dokumenty Ekumeniczne” do 2019 r. W latach 1986-1999 oraz 2009-2017 był prezesem warszawskiego oddziału PTEw. Laureat nagrody św. Brata Alberta w zakresie ekumenizmu. Opublikował ponad 700 artykułów naukowych oraz m.in. następujące książki: Dążenia ekumeniczne we współczesnym świecie (1974, 1986), Symbolika. Zarys wiedzy o Kościołach i wyznaniach chrześcijańskich (1994, 2003), Protestanci i ekumenizm. Wkład spadkobierców Reformacji w dzieło jedności (2001), Od Edynburga do Porto Alegre. Sto lat dążeń ekumenicznych (2007).

Erwin Kruk (1941-2017)


Erwin Kruk (1941-2017)

Erwin Kruk urodził się w Dobrzyniu koło Nidzicy na Mazurach. Osierocony w 1945 r. wychowywał się u babki, a od 1956 r. przebywał w domu dziecka. Ukończył w 1966 r. studia polonistyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Po studiach zamieszkał w Olsztynie i podjął pracę w redakcji gazety „Głos Olsztyński” (później „Gazeta Olsztyńska”), był redaktorem pisma „Przemiany”. Od 1969 r. należał do Związku Literatów Polskich oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1980 r. wstąpił do „Solidarności”, był m.in. członkiem zarządu regionu. Współpracował z ogólnopolskimi czasopismami społeczno-kulturalnymi. W latach 1989-1991 był senatorem I kadencji z listy Komitetu Obywatelskiego, później przeszedł do klubu parlamentarnego Unii Demokratycznej. Pod koniec lat 90. był wiceprezesem zarządu PEN Clubu w Polsce i prezesem klubu Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w Olsztynie. Był członkiem synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP. W 1999 r. założył Mazurskie Towarzystwo Ewangelickie, którego był wieloletnim prezesem. Współpracował m.in. z kwartalnikiem „Myśl Protestancka”. W 2016 r. otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyż Wolności i Solidarności, a także otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Był honorowym obywatelem Olsztyna i Olsztynka. Był laureatem nagród za twórczość literacką, m.in. polskiego PEN Clubu (1993), Medalu Marcina Lutra (1991) i Literackiej Nagrody Warmii i Mazur (2006). W 2017 r. jedną z ulic w Olsztynie przemianowano na ulicę Erwina Kruka. Był autorem powieści, m.in. Łaknienie (1980) i Kronika z Mazur (1989), zbiorów esejów Szkice z mazurskiego brulionu (2003) i Spadek. Zapiski mazurskie 2007-2008 (2009), oraz zbiorów poezji Rysowane z pamięci (1963), Zapisy powrotu (1969), Moja Północ (1977), Z krainy Nod (1987), Znikanie (2005) i Nieobecność (2015), a także opracowań historycznych, m.in. Warmia i Mazury (2003).

Marta Rożańska (1910-2016)


Marta Rożańska (1910-2016)

Marta Rożańska urodziła się we Frydku (obecnie Republika Czeska) w rodzinie pastorskiej (córka ks. Andrzeja Buzka, siostra Marii Wegert). W 1934 r. ukończyła anglistykę i germanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Udzielała lekcji tych języków, a od 1938 r. pracowała w Polskim Eksporcie Żelaza w Katowicach. Podczas wojny, którą przeżyła w Krakowie, wyszła za mąż. Po wojnie przeniosła się do Bielska, gdzie jej mąż wkrótce zmarł. W 1949 r. została sekretarką Juliana Przybosia, wówczas posła PRL, w poselstwie Bernie w Szwajcarii. W 1952 r. podjęła pracę w centrali handlu zagranicznego Metalexport w Warszawie, skąd w 1958 r. została oddelegowana do Biura Radcy Handlowego w Ottawie w Kanadzie. W 1960 r. wróciła do kraju. W latach 1965-1984 pracowała jako sekretarka dyrektora Instytutu Chemii Fizycznej PAN. Po przejściu na emeryturę w 1984 r. zamieszkała w Bielsku, gdzie m.in. aktywnie udzielała się w działalności Oddziału PTEw.

Maria Wegert (1911-2017)


Maria Wegert (1911-2017)

Maria Wegert urodziła się we Frydku (obecnie Republika Czeska) w rodzinie pastorskiej (córka ks. Andrzeja Buzka, siostra Marty Rożańskiej, również honorowej członkini PTEw). Pracowała jako nauczycielka w Poznaniu i Cieszynie. W 1938 r. poślubiła ks. Adama Wegerta i zamieszkała w Bielsku-Białej. Po II wojnie światowej, którą Spędziła w Krakowie, mąż został proboszczem parafii w Bielsku, a Maria Wegert podjęła pracę w tej parafii jako organistka i dyrygentka chóru. Do repertuaru chóru wprowadziła staropolskie pieśni, m.in. Mikołaja Gomółki i Wacława z Szamotuł, a także współczesnych kompozytorów ewangelików. Prowadzony przez nią chór występował w wielu krajach Europy. W 1984 r. wzięła udział w założeniu Oddziału PTEw w Bielsku. W 1995 r. przeszła na emeryturę. Za osiągnięcia w upowszechnianiu kultury muzycznej została nagrodzona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Nagrodą im. ks. Leopolda Otto i złotą odznaką „za zasługi dla województwa śląskiego”.

Odpowiedz

Możesz użyć tych znaczników HTML

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>