„Pan Jezus w czterech pieśniach Izajasza” – to temat powakacyjnego spotkania żorskiego oddziału PTEw, które odbyło się 8 września 2018 r. Niezapomnianą ucztę dla ducha zgotował nam zaproszony gość, Henryk Turkanik, znany biblista i pisarz – dyrektor Seminarium Biblijnego Kościoła Wolnych Chrześcijan.
Temat wykładu obejmował proroctwa zapisane w drugiej części najbardziej mesjanistycznej Księgi Izajasza. Na wstępie poznajemy postać proroka żyjącego 7 wieków przed Chrystusem oraz tło historyczne epoki, w której żył. Księga Izajasza dzieli się na dwie części: w pierwszej prorok między innymi zapowiada narodzenie Jezusa – „Panna pocznie i porodzi syna i nazwie go imieniem Immanuel” (Iz 7,14), a także w 9. rozdziale prorok mówi: „Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju” (Iz 9,5).
Henryk Turkanik - prelegent
Druga część Księgi Izajasza zawiera główne proroctwa mesjanistyczne, ujęte w czterech „Pieśniach o Słudze Pana”. Pieśń pierwsza przedstawia Sługę jako wybranego, umiłowanego przez Boga i przepełnionego Jego Duchem: „Wybrany mój, w którym mam upodobanie” – „Duch mój na nim spoczął” (Iz 42,1-4). Echo tych proroctw znajdujemy w 3. i 17. rozdziale Ewangelii Mateusza, kiedy podczas chrztu i w akcie przemienienia słychać głos z nieba: „To jest syn mój umiłowany, w którym mam upodobanie”. Bóg powołuje i ustanawia swego sługę „Przymierzem dla ludzi” oraz „Światłością dla narodów” (Iz 42,6).
W drugiej pieśni sam Sługa mówi w imieniu Bożym o swoim powołaniu do spełnienia specjalnej misji: „To zbyt mało że jesteś mi sługą do podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych Izraela, dlatego ustanawiam cię światłością dla pogan aby moje zbawienie dosięgło krańców ziemi” (Iz 49,1-6).
Trzecia pieśń opisuje wielkie dzieło odkupienia, realizowane przez Sługę Pana, w trudzie, przeciwnościach i cierpieniu z zachowaniem uległej postawy wobec agresji i zniewagi (Iz 50,5-6). Bicie i urąganie nie złamało Sługi, On w milczeniu znosił cierpienie i pogardę: „nie zasłaniałem swej twarzy przed zniewagami i opluciem” (Iz 50,5-6). Proroctwa te znajdują swe odbicie w Ewangeliach opisujących mękę i cierpienie Jezusa Chrystusa w pałacu Kajfasza, jak również w pretorium Piłata i w końcu na Golgocie. Dobrowolne przyjęcie cierpienia daje wyraz bezwzględnego posłuszeństwa i bezgranicznego zaufania Bogu (Iz 50,9-10).
Czwarta „Pieśń o Słudze Pana” jest najbardziej ewangeliczną pieśnią, stanowiącą apogeum znaczenia i wielkości proroka Izajasza. Pieśń składa się z 25 strof, które kolejno odsłaniają dzieło Pana Jezusa w każdym jego aspekcie: od poniżenia do chwalebnego wywyższenie Sługi Pana (Iz 52,13-15). Czwarta pieśń ogarnia prawie całe życie Mesjasza (Iz 53,1-12) – Tego, który z niebieskiej chwały zstąpił, by przejść drogę swego poselstwa poprzez poniżenie, cierpienie, śmierć i zmartwychwstanie, by na powrót wrócić do swej chwały. Proroctwo, że będzie „wywyższony, wyniesiony i postawiony wysoko” wypełniło się w Jego zmartwychwstaniu, wniebowstąpieniu i intronizacji po prawicy Majestatu Ojca. Czwarta, najdłuższa pieśń kryje w sobie tak wielką zgodność z wydarzeniami, które rozegrały się 6 wieków później, że została nazwana „Ewangelią Starego Testamentu”, a prorokowi zjednała tytuł „Ewangelisty pośród proroków”, który głosił powszechny charakter Królestwa Bożego ogarniającego wszystkie narody.
Z wielką uwagą i w skupieniu wysłuchaliśmy niezwykłej prelekcji, nagrodzonej entuzjastycznymi oklaskami i podziękowaniami.
Tekst: Elżbieta Sitek, zdjęcia: Andrzej Żabka
Odpowiedz